Back and forth, forth and back

HALLO HALLO! Tijd niet gezien? Con ta bai? Hopi bon! De intervallen tussen de blogberichtjes nemen exponentieel toe (excusez moi), maar dat mag de pret niet drukken, want er is weer genoeg gebeurd om te delen met jullie, met in deze editie; falende wagens, familiebezoek, een kort reisje terug naar NL, en een nieuwe viervoeter.

Soms heb je pech. En soms heb je pech op precies het meest vervelende moment. Dat laatste leek onze auto's wel geinig. Want hoe groot is de kans dat onze beide wagens zo ongeveer TEGELIJK totaal onklaar raken wanneer je 6 man op visite hebt? Ja klein. Toch gebeurd. het was een test voor onze familiespirit en ik denk dat we aardig zijn geslaagd! Het begon langzaamaan met de pick-up die al vaker shit aan de hand had. Jeroen was op een dag onderweg naar een vriend toen vlakbij het huis de remdruk ineens volledig wegviel! Ze hebben doormiddel van de handrem de auto op de parkeerplaats veilig stil kunnen zetten, maar stel je voor dat je vlak voor een stoplicht ineens niet meer kan remmen!! Had een aardig ongelukkie kunnen wezen dus, maar het viel mee. Alleen de timing vlak voor het bezoek was ietwat jammer. Toen begon mijn Sparkie ook te falen... Toen ik na het werken op de ezelboerderij naar huis wilde rijden was hij ineens al zijn power kwijt. Mijn auto klonk nu heel stoer alsof ik op een gepimpte chopper reed, maar met vrachtwagenachtige babystapjes trok hij op van 0 naar 50. Wat bleek? Bougie kapot. Ik reed dus ineens met een cilinder minder. Dat was gelukkig na wat centen zo weer gefikst, maar het was wel even improviseren om familie plus koffers op te halen van Bea's Airport zonder de ruime pick-up. In mijn Sparkie past niet zo gek veel, dus ik had een vriendin ingeschakeld om mee te gaan. Domme trien als ik ben, was ik parkeergeld vergeten voor mijn wagentje en zij stond bij de Kiss and Ride en kwam me binnen even assisteren met afrekenen. Toen zagen we ineens dat haar auto opgetakeld werd om hem vervolgens weg te kunnen slepen van de pitstop. "NEEEE WAAAAAACHT STOP IN NAAM VAN BEA!!!!!!!", schreeuwden we al rennend en zwaaiend tegen de grinnikende mannen die klaar stonden om weg te rijden met haar auto. "Dag dushis. Dat is dan 70 gulden a.u.b...." Het tripje vliegveld werd dus iets duurder dan ik hoopte, maar haar auto was in ieder geval safe and sound.

Vanaf het moment dat mijn zusje en haar vriend in Bea's Airport arriveerden leek de tijd 3 keer zo snel te gaan. De rest (mams en vriend, en broermans) kwam een aantal dagen later. Ik had vrij genomen zodat we lekker konden ravotten en toen was het moment daar dat we met z'n allen naar het strand wilden gaan met 1 auto. Dan zit je ineens verstopt en verkreukeld rond een koelbox in je eigen achterbak, omdat je 6 man en strandbenodigdheden in een Chevrolet Spark moet proppen. Je ziet hier bijna nooit politie rijden en ineens zagen we ze overal (de verkiezingen waren bezig en die zijn hier geeeekkkenhuis)! "Bukken Lana!" Gelukkig kon ik aardig dubbel geklapt worden en bleken er toch voordelen te zitten aan het hebben van een klein lichaampje. Naja voordeel... de grootste persoon had eigenlijk voordeel, want die had de beste plaats achter het stuur! Het uitstappen was het lastigste deel van de reis, omdat dan meestal al mijn ledematen sliepen... Oh well; je doet wat moet! Deze zwaarbeladen reisjes zijn uiteindelijk wel de laatste klap geweest voor mijn autootje om het echt te begeven; distributieriem kapot... Toen hebben we toch maar wat haast gezet achter het maken van het remsysteem van de pick-up (we hadden ineens al onze auto's bij de garage). Hier konden we met z'n 6en wat ruimer in zitten, maar ideaal was nog altijd anders. Toch zijn we gepropt en wel door het Arikok National Park gecrosst, want niets weerhield ons ervan om toch lekker van alles te ondernemen! Tenminste... totdat de distributieketting van de pick-up ook de laatste klap kreeg. Toen begon het huurauto verhaal; duur grapje wel. We hebben toen uitindelijk mijn Sparkje weer tot leven gebracht en de pick-up is gone... maaaaaar genoeg over auto's denk!

Waar de familie (grotendeels) voor kwam was natuurlijk om de 50e verjaardag van onze lieve mams te vieren onder de zon! 's Morgens aten we chocoladetaart met feesthoedjes op, 's middags lagen we heerlijk aan zee en snorkelden we wat rond en 's avonds aten we een heerlijk maal aan een tafeltje op het strand terwijl we de son in de see konden sien sakken en we bediend werden door obers op blote voetjes. Een getalenteerde vioolspeler improviseerde op instrumentele versies van Bob Marley en what not en de fakkels zorgde voor een magische sfeer. Dit was voor iedereen een hele geslaagde en waardevolle dag en c'mon; wie kan zeggen dat ie 50 is geworden met zijn of haar naaste familie in the Caribbean! Het was super fijn om weer wat quality time met m'n gezinnetje door te brengen en het maakte dan ook helemaal niet uit dat ons huis een beetje werd geleefd of dat we nogmaals hetzelfde strandje bezochten. Over strandjes gesproken; BE WARE of strandbedjes! Ze kunnen namelijk levensgevaarlijk zijn, want mijn zusje is door een evil strandbedje één van haar teennagels kwijtgeraakt aiaiai!! Dat was best aan het begin van de reis, maar bikkel als ze is, ging de fun gewoon door (hij groeit as we speak gelukkig weer aan)!

Ons fosterhondje Mikey was pas net in huis toen familie op bezoek kwam en dat was dus best hectisch voor hem. We waren veel weg van huis om leuke dingen te doen en als we thuis waren, waren we met velen, maar het ging eigenlijk boven verwachting goed! Toen Jeroen vlak na mijn moeders verjaardag terug kwam van weggeweest (na de vriend van mijn zusje maar 5 minuten te hebben gezien op het vliegveld want die ging net weg) werden hij en Mikey gelijk dikke vriendjes en dus was het al snel duidelijk; we houden hem!!! In de tussentijd kreeg ik nog bericht dat een Amerikaan geinteresseerd was om hem te adopteren, maar daar schrok ik zo van dat ik wist dat ik al veel te veel gehecht was aan het lieve beestje, so three is once again our new magic number! Hij is gezond, wordt steeds zelfverzekerder en socialer en is ons allerbeste maatje geworden :) We hopen dat we van hem wel heel lang mogen genieten (na het Hazel fiasco) en waarschijnlijk ga je hem dan ook ontmoeten terug in Nederland WOEF!

Toen de stofwolken na vertrek van mijn familie nog maar net waren verdwenen, stond het volgende bezoek alweer op de stoep; Jeroens ouders kwamen een aantal weekjes voor de viering van zijn 27e bday. Het meest memorabele aan dit samenzijn was met grote voorsprong de rondreis door weer en wind met de onverwoestbare strandbuggy! Ook al regende het juist die dag soms pijpenstelen, we waren niet te stoppen met dat ding. In één dag kan je met een buggy makkelijk de hele omtrek van het eiland trotseren en dat is precies wat we hebben gedaan... en nu konden we ook de 4x4 ONLY areas in Arikok National Park uitproberen. Sjeeminee wat hebben we gelachen met z'n allen! Op een gegeven moment zat overal modder, waren we soms aan het rillen van de kou (In Aruba? Zeker mogelijk met een combi van wind en regen) en had Jeroen bescherming gevonden van zijn snorkelmasker en zaten de dames achterin verscholen onder strandhanddoeken. Aan het eind van de rit vond ik net als Moana/Vayana (als je deze Disneyfilm nog niet hebt gezien; doen!) een grote roze schelp in het ondiepe water wat duidelijk een zegening moest vormen... maar betekent dit dat ook ik van de grote oceaangod naar verre wateren moet zeilen? I hope not.

Intussen heeft mijn werkende bestaan ook nieuwe wendingen gekregen. Tegenwoordig heb ik al een aantal geweldige (en vooral voor het paard hilarische XD) paardrijlessen mogen ontvangen waar ik ontiegelijk dankbaar voor ben. Ze zeggen dat oefening kunst baart, maar in dit geval is het van mijn kant eerder gekunstel. Daarnaast heeft mijn oude huisgenootje en bandmember mij via familie in contact gekregen met een creatieve therapeut die op het eiland allerlei mensen op allerlei manieren helpt (van Gi Gong tot Acupunctuur) en veel vrijwilligers onder haar stichting heeft werken die ook iets willen betekenen. Uiteraard wilde ik ook graag bij haar aan de slag en na mijn ideeën te hebben besproken, kwamen we tot een gouden combi van puppies en muziek voor dementerende ouderen. Het plan is om puppies uit het asiel en mijn gitaar mee te nemen naar een bejaardenopvang om daar de mensen op te vrolijken met gezellige liedjes en furry friends, maargoed het is tot noch toe puur een goedwerkend concept in mijn hoofd, want ik ben nog steeds niet langs geweest om het daadwerkelijk uit te voeren vanwege onvoorziene omstandigheden... wel heeft dezelfde vrouw me meegenomen naar een muziektherapiesessie in het revalidatiecentrum van het ziekenhuis om wat inspiratie op te doen. Dat was GE-WEL-DIG! Twee jolige mannen met bovenmenselijke skills op hun spaanse gitaren zongen uit volle borst alle mensen tot dansen! Deze mensen die veelal na een beroerte weer opnieuw moesten leren lopen en vaak maar minimale inspanning konden verrichten, konden puur door de mentale kracht die de muziek ze gaf, dartelen als een vlindertje! Kort daarna nodigde ze me ook uit voor een cozy drumcirkel op het strand waar mensen uit allerlei landen met instrumenten (en hapjes) samenkwamen om muziek te maken, wat ontzettend veel energie gaf! So my music is back in business :)

Om even terug te komen op die onvoorziene omstandigheden; een dag nadat alles geregeld was voor mijn nieuwe functie als muziektherapeut kreeg ik een lang verwacht maar zeer onverhoopt telefoontje van mams. "Het gaat om opa..." Opa was al voor de reis naar Aruba erg ziek en we hadden bij voorbaat voor de zekerheid al afscheid genomen, maar nu was daar nogmaals een kans voor, want hij zou binnenkort de strijdbijl neerleggen (heel begrijpelijk, maar ook pijnlijk). Jeroen was op dat moment net een weekje in Matinique voor een jungletraining die drie weken zou duren. Toevallig kreeg ik vlak na het telefoontje (na een week radiostilte) weer contact met hem... Defensie was intussen al bezig om alles in gang te zetten voor een vlucht voor beiden. In no time was alles geregeld en waren we onderweg. De vlucht leek veel langer te duren dan de heenweg; we waren gestrest, moe en verdrietig, maar wisten dat er ook fijne en leuke momenten zouden komen... we zouden familie en vrienden weerzien, maar de reis stond natuurlijk vooral in het teken van afscheid. Gelijk toen we aankwamen zijn we met de familie bijeen gekomen voor een van de laatste ontmoetingen. Dat was erg emotioneel, maar het was ongelofelijk waardevol nog met opa te kunnen knuffelen in levende lijfe en nog van hart tot hart te kunnen spreken.

De meesten wisten wel dat we tijdelijk terugkwamen naar NL, maar
sommigen niet... De reacties van de laatste groep waren onbetaalbaar, maar ook de geplande uitjes met vrienden en familie waren heel fijn. Toch vonden we het niet erg gauw weer terug te gaan naar Aruba, want POE wat was het in Nederland KOOOUUUUD!! By the way; in het begin verklapte ik al iets over gebroken lichaamsdelen... ik ben er letterlijk op de harde manier achtergekomen dat beton niet meegeeft als je er tegenaan knalt (je kent het wel; zo'n parkeerblokje tussen auto's in... je hebt haast... je krimpt in elkaar en beseft dat het niet alleen uitwendige schade betreft). Zo is m'n kleine teentje 3 keer zo dik en paars geworden en zat ik ineens thuis met mijn voet omhoog, maar om nogmaals te refereren aan de titel van het vorige blogberichtje: "elk nadeel heb se voordeel", uiteraard was het niet voor niets. Ik verveelde me thuis de pestpleuris en dus ging ik meehelpen aan een presentatie over Venezuela voor een werkgroepje van Jeroen. Toen ik daar later door zijn collegas voor werd bedankt, bood één van hen een gratis tattoeage aan (sorry mama) die hij had gewonnen met een van zijn vingersvlugge goocheltrucs met kaarten. Kijk das nog eens een mooie betaling voor een powerpoint presentatie! Er is trouwens nog een gebroken lichaamsdeel in het spel, want binnenkort zullen we een nieuwe fosterhond in huis krijgen die een ernstig gebroken pootje heeft en verplicht moet rusten voor herstel, dus dat wordt weer een nieuwe uitdaging! Nou luitjes dat was het maar weer. Tot de volgende keer!