Going through changes?!

Bon Taarrdiiii lieve leuke en mooie mensen! Con ta bai?? Het is alweer eventjes geleden sinds het laatste berichtje dus ik moet even goed mijn hersenen laten kraken om terug te halen wat we allemaal hebben beleefd... ben vast al de helft vergeten, maar er was in ieder geval iets met WOEF WOEF en iets met PLONS dacht ik :P We hebben de afgelopen weken helaas ook iets heel verdrietigs meegemaakt waar we erg druk mee zijn geweest... maaaaar om te beginnen was er de Girls Night die al een tijdje in de planning stond (en waar het afgelopen berichtje bij eindigde). Een aantal marns verbleven meerdere nachen op het andere eiland Curacao waardoor sommige chicks het rijk alleen hadden(wat weer ruimte gaf voor een feesie!). Jeroen zit in een andere eenheid en bleef dus gewoon thuis, maar dat weerhield me er zeker niet van om mee te delen in de fun! Het was een avondje als vanouds met een magnefique combinatie van sushi en pizza, veel girl talk, huisgemaakte mojito's, drankspelletjes, polaroid foto sessies en als afsluiter een wijven kinderfilm. Heerlijk. We sliepen daarna met z'n allen lepeltje lepeltje dwars op een tweepersoons matras en uiteraard heb ik geen oog dicht gedaan, maar het was het waard!

Jeroen is de afgelopen tijd wel voor het eerst een weekje "in het veld" geweest in het Arikok National Park voor schiettrainingen en andere stoere mannendingen. Die week heb ik subliem geslapen en wat meer aandacht kunnen besteden aan mijn eigen dingetjes en dangetjes zoals het maken van muziek, het slingeren van mn Poi en het leren haken van een bikini :) (ja ik begin oud te worden). Oh en wat heerlijk om een keer niet 10 uur per dag de tv aan te hebben in huis! Het is natuurlijk niet altijd makkelijk om zo nu en dan van elkaar gescheiden te zijn, maar soms kan het best lekker zijn even je eigen ding te doen ;). Een aantal keer ben ik met een meisje naar Eagle Beach gereden om daar baby schildpadden naar zee aan te kunnen moedigen. Er worden op dat strand veel schildpaddeneitjes gelegd die eens in de zoveel tijd zelf uitkomen of opgegraven worden. Helaas tot nu toe geen succes, maar we blijven volhouden tot we de kleintjes naar de zee hebben zien kruipen!

Op het werk gaat het trouwens prima! Bij de shelter gaat binnenkort een van onze kattendames vertrekken voor een betaalde baan, dus help ik tegenwoordig bij de katten om haar eventueel over te nemen wanneer het zover is. Dit gedeelte van de shelter is een oase van rust vergeleken met het wild enthousiaste honden gedeelte, maar na zoveel ervaring met beide diersoorten weet ik eigenlijk niet meer of ik nou een katten of een hondenmens ben? Misschien een konden of een hattenmens :) Bij de ezeltjes blijft het soms knokken om de oren schoon te kunnen maken of de hoeven uit te kunnen schrapen... Ik ben erachter gekomen dat ze ontiegelijk hoog kunnen springen wanneer ze het ergens niet mee eens zijn! Via een collega bij de ezeltjes ben ik trouwens bij een brand new baantje terecht gekomen. Ze vertelde me over Horses of Hope Aruba, een organisatie die (paarden)therapie biedt aan mensen met lichamelijke of geestelijke beperkingen en ik wist gelijk dat ik hier graag aan bij wilde dragen. De eigenaresse is een hele vriendelijke dame die weet hoe ze het mensen naar de zin kan maken door aandacht te geven en haar paarden in te zetten voor sociale heling. Ze heeft een mooi stukje land waar ze de mensen de paarden laat borstelen en aaien, op de paarden laat rijden en kunstjes laat uitvoeren om een band op te bouwen. Ze doet daar prachtig werk en ik vind het heerlijk om het te aanschouwen. Ik moest wel even wennen aan de omgang met de beestjes (zijn toch echt een slagje groter dan de ezeltjes) maar ze lijken me te accepteren :) Ze heeft het erover dat ze me wil leren rijden... dus ik ben benieuwd wanneer ik het eerste ritje ga maken!

Naast de baantjes waren Jeroen en ik in de avonduurtjes steeds druk met doorspitten van onze duiktheorie. Na geleerd te hebben dat stikstofbellen in je lichaam vrij dodelijk zijn en je longen kunnen klappen als je je adem inhoudt, waren we helemaal gerust gesteld en klaar om te duiken! Bij Happy Divers Aruba zijn we samen met de basis cursus duiken begonnen. We doken steeds in een groepje van 3 en 3 keer raden wie de kneus van de groep was XD De jongens gingen steeds vlekkeloos door de opdrachten heen, maar ik had vaak wat moeite om uberhaupt rustig te blijven onderwater met een ademapparaat in en dan ook nog te focussen op de lerares en alles na te doen. De moeilijkste opdracht was het masker onderwater afzetten en weer op doen... toen kwam ik erachter dat puur en alleen door je mond ademen nog best lastig is als er opeens water in je neus kriebelt. Maar na een aantal keer zeewater drinken en een paar noodopstijgingen naar de oppervlakte ben ook ik geslaagd voor mijn Open Water Course!! WOEHOE! We hebben gelijk doorgepakt met de Advanced cursus waarmee je naar 40 meter mag in plaats van 18 en waar je nieuwe skills leert zoals drift duiken, nacht duiken en wrak duiken. De tweede les was gezegend door Poseidon (of Neptunes), want ik heb eeeeindelijk met zeeschildpadden gezwommen!!! Dit stond al heel lang op mijn bucketlist en ik had niet verwacht dat ik ooit op aanraakafstand zou zijn van zo'n geweldig mooi beesie :)

Als je me een half jaar geleden zou vragen; puppy of een verre reis, zou ik waarschijnlijk hebben gekozen voor een verre reis... maar ik voel dat ik een pittige verandering aan het ondergaan ben. Of ik het nou wil of niet; mijn moederinstinct is langzaam maar zeker aan het bruisen naar de oppervlakte!! Yep, het overkomt je gewoon. En nee, BLIJF ALLEMAAL RUSTIG er komt voorlopig geen baby... In mijn geval is het een baby hondje geworden :) Sommigen zullen het al op fb hebben gezien; we hebben een puppy uit de shelter gehaald die gered is uit de Kill Cage. Zwerfhonden en katten zijn een groot probleem op aruba en wanneer je er veel over hoort en er wekelijks mee te maken hebt in de Anima Shelter, duurt het niet lang voor je zelf verliefd wordt op een paar puppy ogen die smeken om een liefdevolle tweede kans... De ogen waar ik voor viel zijn lichtbruin met een mysterieus hintje groen, oftewel Hazel en dit is dan ook haar naam geworden. Ze werd binnengebracht toen ik toevallig in de shelter werkte en in het weekend heb ik Jeroen gelijk meegenomen om haar te leren kennen. Ze gaf ons beide bij de eerste ontmoeting een dikke lebber! Liefde op het eerste gezicht dus :) Ze nam ons al gauw in vertrouwen en de thuiskomst was voor haar dan ook een opluchting. Na alle stress van de verplaatsingen naar de verschrikkelijke Kill Cage, dan de veel te drukke shelter, vond ze eindelijk haar thuis.

We waren echt op een roze wolkje met onze kleine meid en kwamen er al gauw achter dat ze een serieuze tenen en slipper fetish heeft (in het kort een teenslipper fetish :P) en het liefst de hele dag op haar buikje gekriebeld wordt. Daarnaast blaft ze meestal binnensmonds, wat haar vrij uniek maakt :P Als ze een dutje doet, houdt ze haar ogen open en lijkt ze net een spasme aanval te hebben, maar dit schijnt normaal te zijn :P. Ze is ontzettend lief, leert snel en wint de nobelprijs voor zielig kijken! De eerste dagen gingen heel goed, maar na een tijdje begon ze slomer te worden, minder te eten en meer te slapen. Na een aantal dierenarts bezoekjes en onderzoeken bleek ze één van de dodelijke virussen te hebben die op het eiland heersen; Parvo. Dit virus tast het maag en darm kanaal aan en dus kreeg ze diarree en begon te braken. Gelukkig waren we er snel bij en kon ze meteen in behandeling. Na een paar dagen aan het infuus mocht ze weer naar huis, maar al gauw begon de ellende opnieuw. Ze is gelijk een tweede keer in quarantaine opgenomen in het ziekenhuis, maar verloor dit keer veel gewicht. Ze maakte een goede kans en leek eventjes de goede kant op te gaan, maar ze heeft uiteindelijk de strijd op moeten geven, omdat de uitdroging sneller ging dan het infuus...

We hadden haar pas een paar weekjes, maar het is ongelofelijk hoe snel zo'n lief klein beestje onderdeel is van je familie. Het voelt dan ook alsof we ons kleine meisje kwijt zijn... We hebben haar dichtbij Baby Beach begraven met een dekentje van prachtige bloemen met haar hoofdje naar zee, omringd door mooie schelpen. Ze heeft nu rust en dat geeft ons ook een klein beetje rust. We hebben ervaren hoe geweldig het is om zo een hoopje vreugde in huis te hebben en dus voelt het huis gelijk akelig leeg... We willen met alle liefde opnieuw adopteren, maar hebben zeker geleerd van deze tragedie. Dit keer een goed gevaccineerde en gezonde hond, zodat we dit niet nog eens mee hoeven maken! Bij Hazel was ik binnen een paar seconden intens verliefd en ik weet niet of dit nog eens gaat gebeuren... maar we zijn hard op zoek naar die andere ware die wel met ons oud gaat worden.